rozumienie życia jako granicznego, ekstremalnego i napiętego do granic możliwości, wręcz spazmatycznego fenomenu! Ja chciałbym to w sobie odnowić, odetchnąć jak świeżym powietrzem... bo zaczynamy tracić ten rodzaj niepowtarzalnej, zdrowej złości, ostrości widzenia, nazywania rzeczy po imieniu. Życie zastępuje się fałszywym synonimem, pierdzącym eufemizmem tam, gdzie powinno się wyć, wydrapywać pazurami sens i walczyć... A ten tu czego?! - Rubin urwał, spojrzawszy w kierunku skarpy.<br>Zygmunt obejrzał się za siebie. Na skarpie siedział Kuc, spoglądając z pełną powagi miną w ich stronę. Ściskał mocno wąsy i poruszał rękoma w górę i w dół. Wydawał przy tym sepleniący syk, naśladując dojenie krowy.<br>- Daj