modnych ostatnio w inscenizacjach klasyki aluzji do rzeczywistości politycznej i obyczajowej. Intencja jest jasna: Barczyk traktuje "Hamleta" jako dramat egzystencjalny, opowiadający o młodym, inteligentnym człowieku skazanym na klęskę.<br><br>Hamlet często pokazywany jest od tyłu, wówczas widzimy wytarte plecy skórzanej kurty, w jakiej pokazują się czasem na ulicach zbuntowani młodzieńcy. Nie pcha się na pierwszy plan, jakby nie chciał dostać się między ostrza mieczy mocarzy, którzy jednak sami o niego się upomną. W jego szaleństwie nie ma świadomie zastosowanej metody (zresztą kwestia: "W tym szaleństwie jest metoda" w ogóle się nie pojawia), działa spontanicznie, kierując się uczuciem. To przede wszystkim nieszczęśliwy syn, któremu