i skołczały język odmawiały posłuszeństwa. Były jak z drewna.<br>Naraz opanował go gniew. Był wściekły, że dał się owładnąć strachowi.<br>"Żeby mnie pchły zjadły, jeśli nie jestem największym tchórzem! - złorzeczył sobie w duchu. - Żeby mnie dzięcioły zadziobały! Żeby mi włosy między zębami wyrosły!"<br>Ten zdrowy, bo ze strachu wypływający gniew pchnął go do działania. Wyprostował się, nacisnął na oczy starą kolarkę i biegiem puścił się ku jezioru. Nie trzymał się drogi. Biegł prosto w dół, po porosłym suchą trawą i usianym kamieniami zboczu &lt;page nr=29&gt;<br>Naraz zahaczył o coś nogą. To coś, naprężone jak cięciwa łuku, stawiało chwilę opór, a potem pękło z