ci gdzieś tutaj wypadł, jak wchodziliśmy.<br> Z oczami utkwionymi w ziemię pobiegła w stronę furtki.<br> - Tu czasem nie byłeś? A może tu? - rzucała raz po raz w moją stronę<br>bezradne pytania, szukając po obejściu, obchodząc studnię dookoła, choć<br>nie zdążyłem jeszcze być przy studni. - Może gdzieś na drodze leży. - I<br>pchnąwszy furtkę, wybiegła na drogę.<br> Spory czas jej nie było. Ojciec siedział milczący i co trochę<br>zdejmował kapelusz, ocierając pot z czoła. Ja stałem z oczami wbitymi w<br>ziemię i bałem się nawet spojrzeć w stronę furtki, mimo że to za nią<br>kryła się ostatnia nadzieja.<br> Najpierw doszło nas z drogi