zamknąć za sobą nadzieję, trudniej zdobyć się na śmiałość odwrócenia ostatniej, nieznanej karty.<br>19. Polek schodzi po śliskich, zimnych stopniach kamiennych. Płomyk trzepoce tak, jakby za chwilę miał się oderwać i ulecieć w czarną czeluść schodów. Jedną ręką trzyma się Polek mokrej ściany, dziwnie miękkiej, chyba porosłej mchem. W piwnicy pełno jest wody. Na cementowych wysepkach stoją klatki, w których uwięzieni byli kiedyś żołnierze Doliny. Pusto. Szczapy drewniane, gnijące gałęzie i liście pływają po czarnej tłustej sadzawce. Polek wstępuje do wody, która sięga kolan. Coś miękkiego ociera się o nogę, chłopiec pochyla się więc, przybliżając światło. Ścierwo wielkiego niczym kot paca