profil i dźwięczny głos, i przypominam sobie jej modne stroje, z których teraz zostały tylko łachmany.<br>Kiedy mój Henryk umarł, często siadałyśmy we dwie, tutaj, w kawiarni, i wspominałyśmy, ale nie płakały. Ja od wojny nigdy nie płakałam, odkąd wyszłam z obozu, a pani Greffer wtedy też nie płakała, chociaż pewnie jej się to czasem zdarzało z innych powodów. Rozmawiałyśmy o moim Henryku, o tym, jaki był męski i jakie miał piękne ciało, i zamiast płakać, to śmiałyśmy się, chichotałyśmy jak dwie staruchy-świntuchy, bo wszystkie wspomnienia o nim były jasne i dobre, i nawet umarł tak &lt;page nr=19&gt; pięknie jak prawdziwy mężczyzna