usposobienia i kostycznej niechęci do otoczenia. Oczy niebieskie, o bystrym spojrzeniu, miały wyraz łagodny, ale igrające w nich iskierki zdradzały osobnika o gwałtownych namiętnościach. Największą jednak ozdobę twarzy stanowiły usta, zawsze trochę szydercze, a przy tym zmysłowe, które musiały działać na kobiety szczególnie pociągająco. Zapewne dzięki nim, pomimo moich lat pięćdziesięciu pięciu, mogłem wywierać na pacjentki wpływ tak niezbędny w praktyce każdego psychiatry.<br>Udałem się do profesora Garraud i przedstawiłem mu sprawę Kiry. Przez chwilę bębnił palcami po biurku i przyglądał mi się z ironicznym uśmiechem, który zawsze wyprowadzał mnie z równowagi. Teraz jednak panowałem nad sobą i na jego uśmiech