uroczystości, listą gości i paroma fotografiami pana młodego i panny młodej. Przywitaliśmy się ciepło, z rozmachem, jak gdybyśmy właśnie ubili interes czy spotkali się-po latach niewidzenia. Niemniej przeto wyrecytowaliśmy sobie nasze nazwiska: on - Wieśniewicz: Ja- swoje. Potem wesoło zapoznał mnie z resztą kompanii. Szybko, z werwą: Wszystko przy akompaniamencie pianoli i ruchach kapelusza, który krążył jak niewidzialny i kierowany przez ducha, bo nikt po pieniądze nie sięgnął.<br>Zresztą nie trwało to razem ani minuty. Maszyna Wieśniewicza miała zryw wspaniały. Wieśniewicz wiózł wybornie. Wydostawszy się z miasta na autostradę do Ostii rozwinął szybkość, od której mnie dech zaparło. O rozmowie nie