al-Masriego, zwanego też Mohammadem Atefem. To właśnie wtedy, za weselnym stołem odczytał swój wiersz o arabskich śmiałkach, usiłujących zatopić amerykański niszczyciel. Uśmiechnięty i uradowany, wśród towarzyszy broni, przyjaciół, a także najbliższych krewnych, którzy przybyli na wesele z Arabii, Osama wyglądał na człowieka szczęśliwego i spełnionego.<br>Bazy i kryjówki w pieczarach i na pustyniach pod Kandaharem, Chostem i Dżalalabadem znów stały się bezpieczną przystanią dla bezrobotnych wojowników, tysięcy wyjętych spod prawa buntowników i wygnańców z całego świata. Mogli tam nie tylko znaleźć azyl, ale poznać nowych towarzyszy broni, zadzierzgnąć nowe przyjaźnie, zawiązać nowe spiski, planować zamachy, szkolić się w wojennym rzemiośle