niezawisłość". Drugim szlacheckie państwo jawi się jak dobra matka, której dzieci nigdy nie chciały opuścić. Pięknie to wyraził barokowy poeta, Stanisław Witkowski, pisząc, iż "Rzeczpospolita jest Ťpewną ucieczką wszem narodom ť, albowiem Ťgdy się tu kto skłoni, każdego skrzydły swemi ten Orzeł zasłoniť".<br>Co najmniej od początków XX stulecia nasza literatura piękna używa takich pojęć jak Litwin, Żmudzin czy nawet Prusak w dawnym, przedrozbiorowym jeszcze znaczeniu, a więc jako regionu urodzenia, a nie narodowości (świadectwem mogą tu być powieści Prusa, Sienkiewicza czy#sięgające na niższy szczebel talentu#Weyssenhoffa). Jest to zakodowany w języku ślad dawnej wieloetniczności.<br>Dodatkową komplikację wprowadziły przesunięcia graniczne, jakie