O dawnej bogini salonów, która czeka, aż małą czarną zafunduje jej młoda dziewczyna, pamiętająca przedwojenne czary i uśmiechy.<br>Biedna ciocia Kruszynka. Będą gadali, że ilekroć zapada się w dorożkę, zdesperowany koń odmawia posłuszeństwa. A jednak jej twarz zachowa dawny urok - i pomimo to ciocia Kruszynka nie popełni samobójstwa jak słynne piękności z naszej rodziny, wszystkie te prześliczne Polakiewiczówny: Janowa, Wiktoria i inne wariatki. Słyszałam o nich od najmłodszych lat, przestrzegano mnie przed dziedziczną manią samobójczą i powinnam była się cieszyć, kiedy znajomi mamusi <br>patrząc na mnie szeptali: "Jak ta mała zbrzydła!" Ale - o, zgubna próżności - nie cieszyłam się wcale.<br>Być może