szarzało powoli.<br>- A chciałabyś nagle wielkiego losu?<br>- Już teraz nie. Objąłem ją. I nie wiem, po co to zrobiłem. Jadwisia słuchała. Nie wiem: krzyków w dole, chłodu przedwieczornego czy mnie.<br>- Ryknąłbym jak krokodyl. Ale i do tego trzeba naiwności.<br>- Zaczynałeś życie od wesołego.<br>- Bo nienawidzę smutku. Jestem nim przeżarty niczym pijak wódką w kacu.<br>- Boże. Chorujemy na zapalenie nerwów. O niczym nie można rozmawiać, wszystko jest banalne, jałowe, wtórne.<br>- Chciałem ciebie pocałować.<br>- Czekam więc.<br>- Ach nie, nie tak! Wypuściłem ją nagle z objęć, odszedłem. Młyn huczał w oddali jak druty telefoniczne przed burzą.<br>- Chodź, wracajmy - powiedziała cicho. W drodze powrotnej rzekłem