uznać za przesądzoną. Odruchowo zerknąłem w kierunku Wuja i wydało mi się, że w oczach jego dostrzegłem jakby błysk tryumfu.<br>I ten szczegół chyba skłonił mnie do szukania odpowiedniej chwili na prywatną z nim rozmowę. Okazja nadarzyła się zaraz po kolacji, kiedy Pani Matka zainstalowała się w Salonie z wyborem pism świętego Franciszka Salezego, a Wuj udał się do Biblioteki z kieliszkiem benedyktynki. Kiedy stanąłem w drzwiach Biblioteki, Wuj siedział już w fotelu i był zajęty rozcinaniem kartek jakiegoś periodyku. Przelotnie ujrzałem w jego ręku nóż, lecz zapewne nie przykułby mojej uwagi, gdyby Wuj, który akurat wyczuł moją obecność, nie próbował go