wreszcie te straszliwe, gigantyczne, iście herkulesowe wysiłki, padł na stołek kuchenny i spróbował uporządkować myśli.<br>Kasieńki ciągle nie było. Nie porzuciła go chyba definitywnie, zbyt wiele rzeczy pozostało w domu... Jakieś nieszczęście? Katastrofa...?! Po dwudziestu minutach miał już załatwione telefonicznie wszystkie dyżurujące szpitale, oddziały pogotowia i milicję. Żadna z tych placówek nic o Kasieńce nie wiedziała.<br>Lesio czuł się coraz gorzej. Usiłując zanalizować i ocenić sytuację, przypomniał sobie przeklętego, zaniedbanego toto-lotka. Tego było za wiele. Uczuł dławienie w gardle, zamęt w głowie i dziwne drżenie w okolicy żołądka. Pomimo śmiertelnego wyczerpania po katorżniczej pracy, nie będąc w stanie usiedzieć na