pacjent umarł,<br>dzięki czemu<br>nieboszczyk<br>uświadomił sobie<br>bezsens istnienia.<br><br>Wiersz ten uderza przejmującą głębią, mówi o śmierci, tchnie<br>egzystencjonalną alienacją sfrustrowanego nieboszczyka. Ale jest to<br>równocześnie utwór obarczony balastem słowa i banału składniowego arieryzmu.<br><br>Toteż w tym miejscu wkracza genialny nowator i działa w kierunku<br>kreacjonizmu antyskładniowego, odbierając słowom ich płaską znaczeniowość!<br>Akt natchnionej deformacji wyzwala twórczą podświadomość i otrzymujemy<br>nieartykułowany zapis reakcji, w którym estetyczny czy ekspresywny walor<br>słowa przestaje istnieć.<br><br>Czytamy więc z nie słabnącym zachwytem:<br>MYLNA &lt;orig&gt;OPR&lt;/&gt;<br><br>&lt;orig&gt;Dokdokoper<br>pacum<br>dzięcze&lt;/&gt;<br>niebo<br>&lt;orig&gt;uświadoso<br>beznienia&lt;/&gt;.<br><br>W ułamkach całości poeta szuka prawdy o świecie, demonstrując groteskową<br>niemożność nawiązania komunikacji.<br><br><br>Metoda II