samych bohaterów Bergmana narzuca rozstrzygnięcia skrajne: albo sens, albo przypadkowość istnienia, wspólnota albo samotność, iluminacja - niezrozumienie, spełnienie - rozpacz.<br>Miłość, a właściwie - jej pragnienie, niekoniecznie bywa tu miłością między mężczyzną i kobietą. O to samo dobijają się dzieci u rodziców, rodzice u dzieci, bywa też pragnienie zwrócone do istot tej samej płci (Milczenie), ale niekoniecznie o podłożu seksualnym (Persona). Erotyzm i seks to cudowne boskie wynalazki jakże ułatwiające zbliżenie, stanowiące atrakcyjny do niego impuls. Nie widzę potrzeby wnikania w purytański obyczaj domu rodzinnego Bergmanów i doszukiwania się szczególnych znaczeń w łamaniu tych zakazów przez postaci zaludniające świat jego filmów. Jest to zresztą