ale zatrzymała się. Powie coś dalej? Nie. Milczy, jakby nie tylko przed chwilą, ale w ogóle nigdy w życiu nie powiedziała ani słowa. Zresztą mnie się też nie bardzo chce mówić. Jest tak przyjemnie. Johnny zobaczył na ziemi jakiś kamyczek i podniósł go z okrzykiem triumfu. Roullot, który stał przy płocie i przypatrywał się, jak niemiecki węglarz niesie w koszu dwoje dzieci, przybiegł do niego. Przeciągnąłem się. O, jak przyjemnie. I znów jak kiedyś, gdy siedziałem z Janką na schodach w słońcu, rozwarły się wrota niewoli. Przecież, gdybyśmy tak samo siedzieli z Janką jako małżeństwo na ławce w Łazienkach i patrzyli