wsi przegonią, biedotę na lichych piachach czy kamienistym pólku.<br> Tymczasem konie nie miały paszy. Obgryzały pospołu z bydłem spłachetki nadzielonych pastwisk, ryły kopytami rżyska. Łąki dzieliły wstążki przeciągnięte od palika do palika, sznurki, tasiemki. Bywało, że zerwała je krowa lub przewróciły palik czyjeś chciwe ręce. Dotąd zgodna gromada żarła się, plotkowała, judziła jednych na drugich. Dochodziło i do bójek. Konie ciągnęły przeładowane wozy z cegłą. Były chude, sparszywiałe, ciekło im z oczu. Kto miałby czas na szczotkowanie, czesanie zgrzebłem, na chodzenie koło nich! Skończyły się pańskie nawyki, życie jest twarde. Prędzej, prędzej, sąsiad uprzedzi i położy dach. Niedoczekanie. Pierwszy padł bułany