opadają strome żleby, gdzie na urwistych płasienkach możemy łatwo wypatrzeć niewielkie płaty kosodrzewiny, wyjątkowo nisko tutaj schodzącej.<br> Po przejściu przez następny mostek wędrujemy nad głębokimi misami, wymytymi przez wodę w dnie potoku. Do tych baniorów turyści często wrzucają na pamiątkę monety. Ściany doliny zbliżają się tutaj do siebie, a potok płynie przez liczne wodospadziki, przybierając na jasnych kamieniach rzeczywiście białą barwę. Jest to potok o największym w Polskich Tatrach spadku, wynoszącym (średnio na całej długości doliny) 187 metrów na kilometr.<br> Ciekawa jest roślinność Doliny Białego: w lesie obok świerków rosną także dość liczne tu buki i coraz rzadsze jodły. Wśród krzewów