był osobistym znajomym pani profesor.<br>Kolejny telefon do Instytutu znów nie przyniósł efektów - dyrektorka prowadziła seminarium i nie mogła ze mną nawet rozmawiać przez telefon. Sekretarka podała mi numer domowy profesorki i w jej imieniu poprosiła o kontakt późnym popołudniem. Doktorant z kolegami zaproponowali obiad. Chciałem się wymówić, ale tak po prawdzie nie miałem co robić - mogłem tylko czekać. Zastanawiałem się przez moment, czy warto - materiał nie wyglądał na zbyt ciekawy, "społeczność" problemu wydawała się iluzoryczna - ot, typowo ambicjonalne rozgrywki zamkniętego i skłóconego środowiska. Ale wydało mi się to nieprofesjonalne: redakcja uznała sprawę za wartą interwencji, a ja bym ją zlekceważył oceniając