że kiedy &lt;q&gt;zobaczył Rzym, wszystko przestało dla niego istnieć. To był jego świat, jego powołanie jako artysty&lt;/&gt;. Pisze też Wanda Siemiradzka o zwykłym dniu pracy ojca w początkowym okresie rzymskim: &lt;q&gt;Cały dzień spędzał w pracowni lub na plenerach, zaś o szarej godzinie składał pędzle i paletę i szedł na wędrówkę po starych dzielnicach Rzymu. Dusza jego tonęła w zachwycie nad tym niezrównanym pięknem, malowniczymi zakątkami, nad niespodziewanym zjawieniem się jakiejś świątyńki na zakręcie zaułka lub starożytnej kolumny z marmurowym kapitelem wmurowanej w stary domek&lt;/&gt;.<br>Siemiradzki wrastał w rzymskie środowisko artystyczne, stawał się wziętym malarzem i z czasem dostąpił zaszczytu wpisania w poczet