końca wojny. Tu pomogły mi wstręt do krawiectwa i słabość fizyczna, która mnie zawsze tak martwiła.<br>Dzień mojego wyjazdu przypadł na 11 listopada 1942 roku. Uzbrojony we wszystkie dokumenty i w bilet kolejowy do Warszawy wyszedłem z Komendy Obozu i skierowałem się do bramy, gdy nagle zauważyłem Sawickiego w towarzystwie podchorążego, który mnie zdemaskował. Zdębiałem: ten ostatni ubrany był w mój piękny i znienawidzony mundur. Znowu błyszczały wszystkie dystynkcje, naszywki i paski. Buty lśniły jak lustro. Było to święto odzyskania utraconej na nowo niepodległości i tamten uczcił je galowym strojem, a bombardier Zamojski znowu na tym zarobił. Mijając ich, nie mogłem