którego właśnie dotarłyśmy, stacjonowała grupa zwycięzców. Zrabowali wszystko, co się dało, resztę zniszczyli po pijanemu. Nasze świetlane nadzieje rozwiały się szybko, ale przynajmniej miałyśmy dach nad głową. Posiliłyśmy się kwaśnymi jabłkami popijając, już dziś nie pamiętam, namiastką herbaty czy namiastką wodnistej zupy i ułożyły do snu na słomie rozścielonej na podłodze.<br>Następnego dnia rano ruszyłyśmy do bliskiego już Krakowa. Przejście wiejską drogą z Konar do szosy zakopiańskiej za dnia okazało się jeszcze większym koszmarem niż nocą. Pobojowisko, jakie trzeba było minąć w świetle dziennym, wryło się w moją pamięć tak silnie, że nawet teraz, po ponad pół wieku mam pod powiekami