innym - mówił Gombrowicz - tylko walką, jaką toczy artysta z ludźmi o własną wybitność. (...) Chciałbym, aby dojrzano w mojej osobie to, co podsuwam. Narzucić się ludziom, jako osobowość, aby potem już na całe życie być jej poddany"&lt;/&gt; (Dz I 57-58). Aby pozyskać ciekawość publiczności, najlepiej walczyć na rynku: cudze spojrzenie podnieca bowiem mistrzostwo. Dlatego &lt;q&gt;"chciałbym w tym dzienniczku jawnie przystąpić do konstruowania sobie talentu"&lt;/&gt; (Dz I 58).<br>Zdumiewające słowa! Nie do tworzenia nawet czy budowania, do "konstruowania": obca etymologia wyraźniej podkreśla paradoksalną sztuczność przedsięwzięcia. Talent to umiejętność zmuszania bliźnich, aby przyznali nam talent. Czy to nie błędne koło? Albo podcinanie gałęzi