ten świat, tata zasiadł podobno nad kolebką i wpatrywał się we mnie z politowaniem. Żal mu było tak brzydkiej dziewczynki. A przecież sam wołał, że nie życzy sobie chłopca! No i udało się - a może nie udało właśnie...<br>Kiedy przeszła mi żółtaczka niemowlęca, okazało się, że jestem jednak w kubek podobna do ojca i w ogóle do Polakiewiczów, którzy byli dumni z urody. Ale to, że wdałam się w tatę, też mi zaszkodziło: chciałam być podziwiana. Jak tatuś. Tata deklamuje "Smutno mi, Boże..." - więc i ja uczę się całego wiersza na pamięć i mówię go z takim oddaniem, że tatusiowi znajomi