był to wielki dzień, ten powrót syna marnotrawnego, i zaraz zabrała się do kuchni, żeby mnie odkarmić. Tak się zaczął mój pobyt u rodziców.<br>Ojciec nie pytał mnie o przeszłość; ja nic nie mówiłem o więzieniu. Moje bankructwo było tak widoczne, że nie musieliśmy wchodzić w szczegóły. Reakcyjne, jak to podówczas nazywano, dywagacje ojca przy stole wzbudzały we mnie wewnętrzny protest jak dawniej, ale nie śmiałem się z nim spierać: życie było po jego stronie.<br>Pewne ożywienie wzbudziła rozmowa o mojej siostrze. Jej mąż, a mój szwagier, wysoki urzędnik bankowy, zaprotegował mnie kiedyś na posadę do biura, a później pomógł w