mruczy jakieś przekleństwa, pewnie to co zwykle, ogląda wgniecioną chłodnicę, zeszłoroczne błoto, kłąb stalowych lin na wyciągarce, trzy martwe wskaźniki, potem zagląda do baku, sprawdza olej i z niedowierzaniem kręci głową. Potem bierze korbę i próbuje poruszyć silnik. Ciężko to idzie, więc ciska pod miskę kłąb szmat, polewa ropą i podpala. Wraca za pół godziny. Z ogniska nie zostało nic, smród wypełnia budę, ale masa żelastwa rozgrzała się o kilka stopni. Wtedy Janek zdejmuje filtr powietrza i owija wystającą rurę starymi kalesonami, polewa, podpala, a potem woła syna, żeby mu zamknął odprężnik, jak będzie trzeba. Syn przychodzi, zawija do łokcia turecki