ulicznej bitwie w Kabulu, pożegnawszy się z nadziejami i marzeniami o ministerialnych posadach w rządzie, Dostum wycofał się na północne zbocza Hindukuszu i obwarował w mieście Mazar-e Szarif, które wybrał na swoją stolicę. Nie zamierzał uznać niczyjej władzy zwierzchniej ani się z kimkolwiek liczyć. Nie chciał zgodzić się na podrzędną rolę. Nie uwzględniono jego pretensji i propozycji. Skoro jemu odmówiono i nie mógł otrzymać tego, czego pragnął, on też nie zamierzał nikomu ustępować. Nikt nie chciał go słuchać, więc i on postanowił być głuchy na cudze prośby i argumenty. Odtąd miał żyć po swojemu, jak prawdziwy emir, nieodrodny dziedzic środkowoazjatyckich