wielkiej rzeki, napiętej wiosennymi wodami... z ręki dorosłej byłby to gest dziecinny". <br>I plebania. Gdy wycierał buty, usłyszała go gospodyni. Otworzyła drzwi. <br>- Ksiądz proboszcz czeka. <br>- I uśmiechnęła się, jak do domownika. <br>- Danke... - podziękował za słowo i za uśmiech. Wskazała mu drzwi biura, patrząc za nim. "On to do gałęzi nie podskoczy, zaczeka, aż mu jabłko samo spadnie". <br>Proboszcz wstał zza biurka. Uścisnął mu rękę. Był wyraźnie ożywiony. <br>- Do obiadu jeszcze godzinka... W bibliotece będzie nam wygodniej. - Proszę - zamknął drzwi - proszę, niech pan docent siada. - Zaskrzypiały trzcinowe oparcia. <br>- Pozwoli pan, że zapalę... ale zanim... <br>Wstał i z półki wolnej od książek zdjął