dojrzy - wtedy będę miał trochę czasu, żeby się przygotować. No... Idzie, jakby wiedziała, że na nią patrzę - szła już uzbrojona, szła z podniesioną głową na chwiejnej szyi, szła podobnie jak Zbyszek. Spuściłem oczy, pozwoliłem, by mnie szukała. Za chwilę jednak spojrzałem znowu - jakby pod podmuchem nagle bliskiej myśli, jakby pod podszeptem nagle bliskiej intuicji. Już była nade mną - jakby nigdy nic, pierwsze słowa... Dlaczego... Jakaś dyżurna pretensja... Jest taki zwyczaj, żeby się witać taką dyżurną pretensją, jakby właśnie to było w tej chwili najważniejsze. Czego się napije? Herbaty z mlekiem. Od razu zaczęła opowiadać. O różnych drobnych sprawach, które się szybko