bezzębny dziadzio z brodą opartą na lasce ukazał mi się jako młody, przystojny oficer. Autor dość drewnianych wierszy stał się nagle człowiekiem pełnym wdzięku, dowcipu, człowiekiem o nieomylnym artystycznym smaku, także kimś kto umie bronić swego zdania, nie zrywając przez to więzów przyjaźni z ludźmi będącymi zdania przeciwnego. Nawet owe pogardzane bajki nie wydały mi się tak nudne, przeciwnie: zobaczyłam w nich nie tylko wiele dowcipu i mądrości, ale także wiele smutku. I stało się jeszcze coś bardzo dziwnego: ten daleki dziadzio-mit stał mi się nagle swój , bliski, zrozumiałam, że należę do jego rodziny, że tu "trafiam na korzenie własnego