odprężającym niemyśleniu. Na takim niemyśleniu, wyciągniętą w fotelu z nogami wspartymi o rajzbret, zaskakuje ją adiunkt.<br>- Koleżanko, proszę...<br>Bognę paraliżuje skrępowanie. Zaprezentowała się vice-szefowi fatalnie. Próżniak udający ciężko zajętego, rozwalający się w wyściełanym meblu wyciągniętym z sali konferencyjnej. Ta ocena wywołuje reakcję łańcuchową. Czuje falę ciepła na policzkach, co pogłębia zmieszanie i znosi dystans do własnych odczuć. Pozostaje Bogna pępek-świata, z pewnością niewłaściwie oceniony na skutek pozorów. Do tego rumieniec. W wieku trzydziestu czterech lat. Katastrofa! Bogna coś duka, uznaje, że głupio, owe stwierdzenie do reszty obezwładnia swadę, ale przynajmniej dociera po co osobiście fatygował się adiunkt.<br>Jeden z