wojny nowoczesnej).<br>Ale drugie zjawisko jest wobec pierwszego na swój sposób naprawcze. Można je również zilustrować porównaniem do estetyki filmu. Posłuchajmy opowieści prekursora efektów specjalnych, Georgesa Meliesa, który, dzięki technicznemu przypadkowi, sprowadził kino z drogi realistycznej:<br>&lt;gap&gt;<br>Niewidzialność czasu utraconego, okoliczności desynchronizujące, łamiące następstwo chwil, wytworzyły anamorfozę, obraz zdeformowany, pokazując, że pogoń za formą jest tylko pogonią za czasem. I tak też postępuje świadomość pyknoleptyczna: musi ona wypełnić lukę, równie błyskawicznie - jak błyskawicznie pojawiła się luka - zmontować na nowo pęknięte następstwo, powiązać ze sobą obraz, jaki poprzedził jej momentalną zapaść, z tym, który po niej nastąpił. W tej perspektywie jednostkowe trwanie okazuje