śpi w złotym półskrzyńcu,<br>A w jego dziobie - igła się migota,<br>A na jej ostrzu - wroga mego życie.<br>Leżę pod dębem. Dąb szumi obficie.<br><br>Dość mi przyłamać ostrze od niechcenia,<br>A śmierć swym wichrem w proch nędzny go utrze!<br>Wśród dębowego namyślam się cienia,<br>Czy dziś - czy jutro - czy może pojutrze?<br>Lecz on coś przeczuł i nagle się zbliża<br>I dąb pośpiesznie żegna znakiem krzyża...<br><br>A ja udaję, żem spoczął na rosach,<br>O niczym nie wiem i sny mam dziecięce.<br>Chrabąszcz się w moich zawieruszył włosach,<br>Twarz mi zdrętwiała i ścierpły mi ręce, <br>Bom ich nie zdążył usunąć z pokrzywy. <br>Wróg