Oto przed chwilą układał <br>z krzeseł pociąg, a w połowie drugiego tomu otrzymywał zegarek za dobre świadectwo. <br>Parę wyrazów, skąpe zdanie - wynosiło na jaw przyćmionej pamięci rzeczy i wrażenia <br>i jakby je na nowo tworzyło; chwilami zdawało mu się, że słyszy własny głos <br>i tupot dziecinnych stóp biegnących po tych pokojach, których wszystkie zmiany <br>dokonywały się tak samo powoli na kartkach owych ksiąg niezawodnych.<br> Kiedyś było tu ludniej, ale te czasy nawet kronika odświeżała zbyt skąpo. Dziadek <br>i babka znikli za jakimś zakrętem czasu, zanim Teofil zdążył im się przyjrzeć. <br>Dziadka, którego zupełnie nie pamiętał, wyobrażał sobie jak ze starej ryciny