pod białym światłem.<br>- Czego?! - pyta odźwierny.<br>Walę laską w mur kamienicy, aż echo idzie ku Wiśle.<br>- Pytasz "czego?" - pytam czule. - Tak witasz gości, pluskwo łonowa?<br>Grzeczniej! Jazda! Pędź do szefa! Powiedz mu, że profesor Rokita skorzystał z zaproszenia i czeka przed bramą.<br>- Aaaa! - pluskwa w smokingu od razu skręca się pokornie. - Sam szanowny pan profesor? - Tak! - wrzeszczę.<br>- Szanowny pan profesor łaskawie wybaczy, szanowny pan profesor będzie łaskaw - i już zgięty wpół ustępuje z progu. - P rowadzić! - nakazuję.<br>Zaczynam pojmować, że obecność szanownego pana profesora na tym przyjęciu nabiera nowej jakości - charakteru prestiżowego.<br>Obaj jesteśmy obywatelami królewskiego miasta, miasta, którego Uniwersytet należy