powszechnie używaną jak szable węgiersko-polskie, karabele czy kościuszkówki. Była ona, tak jak i formacja będąca jej głównym użytkownikiem, bronią ekskluzywną, choć też posługiwały się nią inne formacje jazdy narodowego zaciągu, tj. jazda lekka, jazda pancerna i litewscy petyhorcy. Do czasów współczesnych zachowało się tych szabel stosunkowo mało. Gdybyśmy chcieli pokusić się o dokonanie szacunkowych obliczeń co do ich liczby w polskim ręku, byłoby to możliwe w odniesieniu do szabel używanych od połowy XVII w. Możemy, hipotetycznie oczywiście, określić ich liczbę w okresie od 1 kwietnia 1655 r. do 30 czerwca 1660 r. na podstawie wykazu jednostek husarii koronnej autorstwa Jana Wimmera