warsztatową, bądź śmiałością i dociekliwością w oglądaniu rzeczywistości. <br>Nie było ach zbyt wiele. Należały do nich obydwa filmy Grzegorza Skurskiego, autora nie poddającego się kryzysowym nastrojom. W utworze "Plus 220" opowiedział o szkole mistrzostwa sportowego. Zrezygnował z komentarza odautorskiego, ulubionej formy objaśniania filmu, stosowanej przez niedoświadczonych reżyserów. Uniknął także silniejszej pokusy, cytowania dzieci, będących w rzeczonej szkole najwyraźniej przedmiotem, a nie podmiotem działań. Ograniczył się do wypowiedzi opiekunów - zimnych i rzeczowych, choć nie pozbawionych pewnej niepraktyczności. Jedna z wychowawczyń np. skarży się, że ma trudności z pozyskaniem sympatii dzieci, którym każe pływać dziennie dwadzieścia kilometrów. Cała szkoła przypomina raczej eksperymentalną fabrykę