rzeczy ostatecznych i na tyle poważnych, żeby mogły zagrozić innym, mimo wszystko, mimo poczucia pewności i absolutnej wiary w siebie nie dopuszczałem do świadomości myśli, że mogę konkurować z przystojniejszymi mężczyznami, ponieważ wszystko w swoim życiu sprowadzałem do cielesności, do doskonałości albo niedoskonałości fizycznej, ten styl myślenia wciąż we mnie pokutował, ale przede wszystkim wspierałem się pewnością, że nie mogę przykuć do siebie dwóch dojrzałych kobiet, nie mogę do tego stopnia olśnić sobą dwóch kobiet naraz tak, by przestały działać racjonalnie, choć robiłem wszystko, żeby działały nieracjonalnie, uwiedziony nagłym szczęściem, które jest obowiązkiem, zachłyśnięty taką sytuacją miłosną. Byłem bezwzględny wobec Ady