sobie na czas wyprawy od każdego z nich po trzy dni pańszczyzny w tygodniu. &lt;q&gt;"Saltarius może sobie wziąć jednego konia, a spośród niżej stojących (de minoribus) zwolnić jednego człowieka, aby mu odrabiał pańszczyznę, jak to wyżej powiedziano. A jeżeli iudex lub sculdahis lub saltarius ośmieli się bez królewskiego pozwolenia lub polecenia zwolnić więcej ludzi zobowiązanych do udziału w wyprawie wojennej, niech zapłaci swój własny wergeld do świętego pałacu"&lt;/&gt;, czyli do skarbu królewskiego.<br> Obraz społecznego rozwarstwienia longobardzkich wojowników jest tu wyrazisty, ale niepełny. Pierwszą grupę, znacznie lepiej sytuowaną niż minimi homines, stanowią jeźdźcy. Nie są to ludzie możni, mają tylko po jednym