dzielnic miejskich jest już etapem zamkniętym w historii konserwatorstwa polskiego. Wypada więc z perspektywy czasu zastanowić się nad historycznymi uwarunkowaniami i teoretycznymi przesłankami, które zadecydowały o podjęciu w takiej właśnie formie i na taką skalę, rekonstrukcji ośrodków staromiejskich jaka miała miejsce w Polsce w latach 1945-60 oraz na czym polegała istota tzw. "&lt;q&gt;polskiej szkoły konserwatorskiej&lt;/&gt;".<br>Na obszarze Polski, objętym powojennymi granicami, z ok. 700 miast mających historyczne centra o wartościach zabytkowych - 117 uległo zniszczeniu. Swoją pierwotną substancję przestrzenną utraciły np.: w 95 % &lt;name type="place"&gt;Głogów&lt;/&gt;, 80% &lt;name type="place"&gt;Warszawa&lt;/&gt; i &lt;name type="place"&gt;Kołobrzeg&lt;/&gt;, 70% &lt;name type="place"&gt;Starogard&lt;/&gt;, 55% &lt;name type="place"&gt;Gdańsk&lt;/&gt; i &lt;name type="place"&gt;Nysa&lt;/&gt;, 45% &lt;name type="place"&gt;Szczecin&lt;/&gt; i &lt;name type="place"&gt;Poznań&lt;/&gt;. Z wielkich aglomeracji