W medycynie klinicznej stosowane są powszechnie dwie tradycyjne metody diagnostyki narządu głosu. Pierwsza polega na subiektywnej ocenie słuchowej głosu pacjenta. Druga zaś sprowadza się do oględzin struktury anatomicznej efektów fonacyjnych i artykulacyjnych narządu głosu w stanie statycznym lub dynamicznym, przy zastosowaniu do tego celu dostępnych, mniej lub bardziej złożonych środków pomocniczych, jak np. bezpośrednie lub pośrednie wzierniki laryngologiczne, urządzenia stroboskopowe itd.<br>Główną wadą metod słuchowych jest ich subiektywny charakter i brak ilościowych kryteriów oceny jakości głosu pacjenta. Akustyczne, zobiektywizowane metody diagnostyczne w laryngologii i foniatrii, oparte najogólniej mówiąc na analizie wartości informacyjnej sygnału mowy jako naturalnego i ostatecznego produktu działania narządu