więc kiedy zadbać o własne potrzeby i interesy. Wprawdzie ustawicznie zabiega o aprobatę innych, w głębi duszy nie wierzy jednak, że jest jej warte. [...] Najgorzej (jako dorosłym - przyp. red.) układa im się życie osobiste. W chronicznym poczuciu niedocenienia raz po raz zmieniają żony lub mężów. Często cierpią na chorobliwą zazdrość, ponieważ czerpią poczucie własnej wartości nie z szacunku do siebie, którego im brak, lecz z tego, jak traktują ich inni ludzie.&lt;/&gt;<br><br>(Ewa Woydyłło: "Wybieram wolność", wyd. Instytut Psychologii Zdrowia i Trzeźwości.<br>Warszawa 1993, s. 111-113)<br><br><br>&lt;who1&gt;Monika: Znam podobne dzieci. Ale nie sądziłam, że są takie, bo wychowują się w rodzinach