Rzeczywistość Reaganowskiej Ameryki dostarczała mu tematów nieustannie - bezlitośnie rozprawiał się z obłudą urzędników, prawdziwymi bądź domniemanymi spiskami ponadnarodowych konsorcjów i plagami społecznymi, nawoływał do samoorganizowania się ludzi dobrej woli. Taki właśnie był język Dead Kennedys - raczej prosty, unikający niuansów.<br>w latach 1983-1984 grupa była w rozsypce, by zabrać się ponownie do wspólnej pracy w połowie 1985 roku. Efektem był album Frankenchrist -jeśli nie najlepszy w dyskografii Dead Kennedys, to z pewnością ten, który najbardziej zapadł wszystkim w pamięć. Tematy powracały jak bumerang. Ameryka sportretowana na tej płycie to kraj, który szkodliwe substancje sprzedaje biednym regionom jako świetne (A Growing Boy