znasz ludzi i nie poznasz ich, bo obce ci są ludzkie uczucia. Tyle ci mogę powiedzieć!<br><br>Maria Mojsiejewna krzywiła się i zagryzała wargę, przez co upodabniała się do panny Aillot, odwracała się na pięcie i nie odzywała się już do Poliny. A potem rozchodziły się, każda do siebie, i cicho popłakiwały urażone, niezrozumiane, pełne żalu...<br><br>Ale już po pół godzinie Polina z nie otartymi jeszcze łzami biegła do ogrodu, zrywała pośpiesznie pęk kwiatów i ze skruchą stawała przed starszą siostrą:<br><br>- Marusia, przebacz... Wszystko, co mówiłaś, było słuszne... Masz rację... Po prostu jestem głupia... Ale przecież mądry głupiemu ustępuje, prawda? No, Marusieczka