zaakceptowanych społecznie w ramach podstawowej (materialnej) praktyki, bezpośrednio opisujących sposób uzyskiwania w określonych warunkach konkretnych określonych rezultatów.<br> Zarysowany wyżej typ praktycznego funkcjonowania obiektywnego praktyki naukowej, obiektywnego - tj. uskuteczniającego się niezależnie od sterujących subiektywnie nauką programów metodologicznych, określa, jak już sygnalizowałem, sposób, w jaki dany system teoretyczny nawiązuje w nauce do poprzedzającego go systemu. Nawiązanie to nazywam właśnie korespondencją. Jeśli obydwa systemy posiadają charakter rejestrujący, to konieczność społecznego zaistnienia systemu drugiego podyktowana została najwidoczniej potrzebą uwzględnienia szerszego zakresu treści doświadczenia społecznego; mamy wówczas do czynienia z korespondencją prostą: nowy system zbudowany jest tak, aby obejmował również treść doświadczenia społecznego teorii starej. Stosunek