i kreatywność, i uczył mnie logiki i konstrukcji. Kochałam się w nim, bo uważałam go za mocarza zdolnego wywrócić świat. Moja Profesorka na Profesorskiej Blanka Biskupska prowadziła mnie przez jego Tańce Ecossez, Wariacje i w końcu Sonaty. Początkowo skusił mnie tylko romantyzm zawarty w pierwszej części Sonaty Księżycowej. Ale jakże porywająca okazała się trzecia część z szalonym finałem. Niby te pasaże biegają jak improwizowane, nastrój swobodny jest obwolutą dla skonstruowanych gmachów, które wznoszą się w lot, wyrastają jedne z drugich, nadbudowują kolejne piętra, gdyby Beethoven był architektem, to połączyłby w stylu Antonio Gaudiego i Mies'a van den Rohe. Jest w jednej