zresztą nigdy nie stało się przedmiotem jakiegokolwiek dochodzenia) i po powrocie do domu dawał temu wyraz. Dopóki żyła matka obu braci - na niej skrupiało się zwykle jego nieukontentowanie. Krzyczał, pomstował na świat i okolice, a kiedy wyczerpywał mu się już zasób słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe - padał "na pościel" w swojej części chałupy i wtedy matka i pozostali domownicy mogli spokojnie odetchnąć. Po śmierci teściowej - dla Zofii nastąpiły najgorsze czasy. Nie dość, że jako kobieta musiała przejąć obowiązki związane z opieraniem i żywieniem szwagra, to jakby automatycznie przejęła także funkcję przymusowej słuchaczki jego niewybrednych monologów, wygłaszanych pod wpływem okowity