blaskiem, co bywa <br>Tylko we wrześniu. Nadranne godziny. <br>Cisza w powietrzu nad miastem Warszawą <br>460<br>I zaporowe balony-owoce <br>Stoją srebrnawe w świtającym niebie. <br><br>Od Tamki stuka obcasem dziewczyna, <br>Wabi półgłosem, na zarosłe place <br>Idą i łowi ucho dyżurnego <br>465<br>(On, niewidoczny, milczy w plamie cienia) <br>Ich słabe śmiechy na pościeli mroku. <br>Dyżurny nie wie, jak unieść tę litość. <br>Wspólnej ich doli nie umie wyrazić. <br>Mała kurewka i robotnik z Tamki. <br>470<br>Przed nimi terror wschodzącego słońca. <br><br>I będzie może myśleć później nieraz, <br>Co się z tym dwojgiem w dniach i wiekach <br>stało.<br><br><br>III. &lt;tit&gt;Duch Dziejów&lt;/&gt; <br><br>Kiedy pozłota z ramion rzeźb