albo mają u boku płynącego trenera. Po ogromnym wysiłku przekroczyli próg, który dla zdrowych jest banalnym oswojeniem się z wodą, a dla nich może stać się dobroczynnym przełomem. Jak dla Ludki, medalistki, która tylko pełzała i miało być tak zawsze, a dzięki wodzie zaczęła chodzić. I korzystać z ubikacji, i posługiwać się łyżką, i nawet liczyć do pięciu. Ludka łapie swój medal, ściska go, obejmuje całymi ramionami, biegnie do swego dorosłego opiekuna, rzuca mu się na szyję, roześmiana, spłakana, zaśliniona, z całą "duszą pod rzęsami", jak pisał w wierszu o nich ksiądz Jan Twardowski, "katecheta od głupich dzieci", bez których mu "świeczki